Sleutelen aan tekst
|
Doordat ik opgroeide met ruimte en natuur om mij heen, kan ik daar echt niet meer zonder. Na een dynamische dag in een stad keer ik graag weer terug op mijn basisstation, het platteland. Voor schrijven heb ik letterlijk en figuurlijk ruimte nodig, dus dat komt goed uit.
Ik groeide op tussen creatieve techneuten en word er nog steeds door omringd. Het is geen wonder dat ik wel wat heb met machines, ronkende motoren, geklus en gesleutel. Maar goed, al vroeg bleek mijn talent meer op het talenvlak te liggen. Ik sleutel liever aan tekst. Op de middelbare school vulde ik mijn boekenlijsten al met dikke pillen en wezen klasgenoten naar hun voorhoofd. Logisch natuurlijk, wat een uitslover. Toch vond ik dat de mooiste straf: verplicht boeken lezen voor je tentamens. De samenvattingen maakte ik op mijn typemachine. Je kon het zo gek niet bedenken, of ik typte weer aantekeningen of een samenvatting. Ik was echt erg en ik weet nog niet of mijn kinderen dit mogen lezen. De taal, het thema, de motieven doorgronden, de samenvatting maken. Mooi werk. Later realiseerde ik mij pas, dat dit altijd een rode draad is gebleven tijdens mijn studie en werk. Tekst- en vertaalklussen kwamen steevast op mijn bureau terecht. Het cirkeltje is nu rond en ik mag mij nu puur met tekst bezighouden. Luisteren, lezen, de hoofd- van de bijzaken scheiden en er een samenhangend, overtuigend verhaal van maken. Bovendien ontdekte ik, dat er mensen zijn die dit lastig vinden. |
|
Een aantal jaren geleden verdiepte ik mij in het schrijven van webteksten. Eindelijk mag je onverbloemd en zonder omhaal schrijven waar het op staat. Heerlijk is dat. Compact en kernachtig schrijven, geen gedraai eromheen.
